«The Triumph of Death» by Pieter Bruegel the Elder (1562)

A panoramic view of the domination of Death. Legions of thousands skeletons appear from everywhere and destroy, plunder and massacre everyone irrespective his social status and age: peasants, soldiers, traders, kings, princes, priests, women, children, animals... The most crude and cynical depiction of the fact that all are equal before death, a memento mori for anyone.

It was inspired by tragic events of the painter's age, wars, invasions, plunders, terrible diseases that decimated whole populations. Probably it belongs to the theme Danse Macabre, the popular allegorical portrayal of Death, as skeletons who walk dead people to their graves, in many times playing music or dancing. Below left of the painting there is a skeleton with a guitar that sarcastically accompanies someone who plays lute.

The Danse Macabre themes reminded the universal domination of Death over every creature, the fragility of our lives and how vain are the glory, the honours, wealth and any other social or material value: Death unites us all, no matter our social status and our distinctions

Μια πανοραμική αναπαράσταση της κυριαρχίας του θανάτου. Στρατιές από αναρίθμητους σκελετούς ξεπροβάλλουν από παντού και λεηλατούν, ρημάζουν και σφάζουν αδιακρίτως τους πάντες, αγρότες, στρατιώτες, πραματευτάδες, βασιλιάδες, ευγενείς, ιερείς, γυναίκες, παιδιά, ζώα. Η πιο ωμή απεικόνιση του ότι όλοι μπροστά στο θάνατο είναι ίσοι, ένα memento mori για όλους.

Ζωγραφίστηκε σε μια εποχή όπου μαίνονταν επιδρομές, πόλεμοι, δημόσιες εκτελέσεις και κάθε λογής λιμοί και επιδημίες, καταστάσεις που αναπαρίστανται σε πολλές λεπτομέρειες του πίνακα. Πιθανότατα ανήκει στο μοτίβο Danse Macabre, δηλαδή σε δημοφιλείς αλληγορικές αναπαραστάσεις εκείνης της εποχής του θανάτου ως σκελετών που συνοδεύουν τους ανθρώπους στους τάφους τους, συχνά μετά μουσικής και χορών: μάλιστα ο πίνακας κάτω δεξιά έχει κάποιον να παίζει λαούτο και έναν σκελετό από πίσω να τον συνοδεύει (ειρωνικά;) με άλλο έγχορδο όργανο.

Τα Danse Macabre μοτίβα υπενθύμιζαν την παγκοσμιότητα και κυριαρχία του θανάτου σε κάθε ον, το πόσο εύθραυστες είναι οι ζωές μας και πόσο μάταιες η δόξα, οι τιμές, τα πλούτη, κλπ «αξίες»: Ασχετα με το κοινωνικό στάτους του καθένα μας και τις όποιες (μάταιες) διακρίσεις, τελικά μας ενώνει όλους ο θάνατος.