E. A. Poe's "Raven" description and analysis

David Scattergood (1869)

Ο ήρωας του ποιήματος είναι ένας ανώνυμος διανοούμενος ο οποίος διαβάζει βιβλία για ξεχασμένες παραδόσεις, προσπαθώντας να καλμάρει τον πόνο του για τον χαμό της αγαπημένης του Lenore. Ακούει χτυπήματα στην πόρτα και το παράθυρο και ενώ πάει να δει ποιος είναι, μπαίνει μέσα ένα κοράκι και πάει και θρονιάζεται στο κεφάλι μιας προτομής της θεάς Αθηνάς. Ρωτάει διάφορα πράγματα στο πουλί, αρχικά με περιπαιχτικό τρόπο και αυτό του απαντάει σταθερά «Ποτέ πια». Μετά αρχίζει να του ρωτάει διάφορα πιο προσωπικά του, για το αν θα φύγει και αυτό όπως όλοι του οι φίλοι και η συνεχής απάντηση είναι η ίδια «Ποτέ πια!»

Edouard Manet (1875)

Πηγαίνει και στέκεται μπροστά στο πουλί και αρχίζει να σκέφτεται την χαμένη του Lenore, έχει οράματα με αγγέλους και η μονότονη απόκριση του κορακιού «Ποτέ πια» τον κάνει να ξεσπάει εναντίον του, αναρωτώμενος αν το πουλί είναι προφήτης ή απεσταλμένος του διαβόλου. Ρωτώντας και για την χαμένη του αγάπη την Lenore, αν θα την ξαναδεί στην άλλη ζωή, παίρνει πάλι την απάντηση «Ποτέ πια!». Τότε οργισμένος του ζητάει να επιστρέψει στο καταχθόνιο βασίλειο του σκοταδιού. Η απάντηση είναι πάλι «Ποτέ πια!». Ο ήρωας τότε αρχίζει να διαισθάνεται ότι η ψυχή του έχει παγιδευτεί κάτω από τη σκιά του κορακιού που εξακολουθεί να είναι θρονιασμένο στο κεφάλι της Αθηνάς και πως δεν θα ελευθερωθεί «Ποτέ πια!»

Edouard Manet (1875)

Ο ήρωας του ποιήματος βρίσκεται παγιδευμένος σε μια συγκρουσιακή ψυχική κατάσταση να θέλει να ξεχάσει, αλλά συγχρόνως να θέλει να θυμάται (την αγαπημένη του), από την οποία θύμηση της απώλειας αντλεί ταυτόχρονα και πόνο και ευχαρίστηση. Στις ερωτήσεις που κάνει στο κοράκι γνωρίζει την απάντηση, όπως γνωρίζει από την κοινή λογική ότι το κοράκι, ως μη ανθρώπινο ον, δεν έχει συναίσθηση αυτών των λέξεων που έμαθε να εκφέρει, κι όμως το ρωτάει επίτηδες με τέτοιο τρόπο ώστε να ταιριάζουν σε αυτές οι μονότονες απαντήσεις του πουλιού. Το ότι το κοράκι κάθεται πάνω στο κεφάλι της Αθηνάς είναι μια συμβολική εικόνα του ότι προσπαθεί να προσδώσει μια σοφία και λογική στις απαντήσεις του. Σε εμάς τους αναγνώστες δεν είναι ξεκάθαρο αν το κοράκι είναι όντως ένα ιδιαίτερο πουλί με σοφία, ή απλώς ένα οποιοδήποτε πουλί το οποίο παπαγαλίζει μια λέξη που άκουσε τυχαία.

Edouard Manet (1875)

Γενικά ο συμβολισμός του ποιήματος δημιουργεί μια σκοτεινή γκοθ ατμόσφαιρα: Οι ξεχασμένες παραδόσεις με τις οποίες ενασχολείται πιθανότατα έχουν σχέση με αποκρυφισμό και μαγεία. Ο μήνας Δεκέμβριος, πέραν του ότι είναι στην καμπή της αλλαγής του χρόνου που δηλώνει ένα τέλος εποχής, είναι και ο μήνας που είναι συνδεδεμένος με τις δυνάμεις του σκότους. Το κοράκι είναι ένα έξυπνο πουλί, που έχει ικανότητα άρθρωσης λέξεων, αλλά συγχρόνως είναι και πουλί σύμβολο του άλλου κόσμου, πτωματοφάγο, κακός οιωνός, κλπ. Στην Νορβηγική μυθολογία, ο Οντίν έχει στην κατοχή του δυο κοράκια, σύμβολα της σκέψης και της μνήμης.

Edouard Manet (1875)

The Raven" follows an unnamed narrator who sits reading "forgotten lore" as a method to forget the loss of his love, Lenore. A "rapping at [his] chamber door" reveals nothing, but excites his soul to "burning". A similar rapping, slightly louder, is heard at his window. When he goes to investigate, a raven steps into his chamber. Paying no attention to the man, the raven perches on a bust of Pallas. Amused by the raven's comically serious disposition, the man demands that the bird tell him its name. The raven's only answer is "Nevermore". The narrator is surprised that the raven can talk, though it says nothing further. The narrator remarks to himself that his "friend" the raven will soon fly out of his life, just as "other friends have flown before" along with his previous hopes. As if answering, the raven responds again with "Nevermore". The narrator reasons that the bird learned the word "Nevermore" from some "unhappy master" and that it is the only word it knows.

Edouard Manet (1875)

Even so, the narrator pulls his chair directly in front of the raven, determined to learn more about it. He thinks for a moment, not saying anything, but his mind wanders back to his lost Lenore. He thinks the air grows denser and feels the presence of angels. Confused by the association of the angels with the bird, the narrator becomes angry, calling the raven a "thing of evil" and a "prophet". As he yells at the raven it only responds, "Nevermore". Finally, he asks the raven whether he will be reunited with Lenore in Heaven. When the raven responds with its typical "Nevermore", he shrieks and commands the raven to return to the "Plutonian shore", though it never moves. Presumably at the time of the poem's recitation by the narrator, the raven "still is sitting" on the bust of Pallas. The narrator's final admission is that his soul is trapped beneath the raven's shadow and shall be lifted "Nevermore".

Edouard Manet (1875)

The main theme of the poem is one of undying devotion. The narrator experiences a perverse conflict between desire to forget and desire to remember. He seems to get some pleasure from focusing on loss. The narrator assumes that the word "Nevermore" is the raven's "only stock and store", and, yet, he continues to ask it questions, knowing what the answer will be. His questions, then, are purposely self-deprecating and further incite his feelings of loss. Poe leaves it unclear if the raven actually knows what it is saying or if it really intends to cause a reaction in the poem's narrator. The narrator begins as weak and weary, becomes regretful and grief-stricken, before passing into a frenzy and, finally, madness. The raven perches on a bust of Pallas Athena, a symbol of wisdom meant to imply the narrator is a scholar.

Poe says that the narrator is a young scholar. Though this is not explicitly stated in the poem, it is mentioned in "The Philosophy of Composition". It is also suggested by the narrator reading books of "lore" as well as by the bust of Pallas Athena, goddess of wisdom. He is reading "many a quaint and curious volume of forgotten lore" may be about the occult or black magic. Τhe poem is set in December, a month which is traditionally associated with the forces of darkness, or is in the end and change of a year. Τhe raven is "from the Night's Plutonian shore", a messenger from the afterlife.

John Tenniel (1858)

Poe chose a raven as the central symbol in the story because he wanted a "non-reasoning" creature capable of speech. Poe said the raven is meant to symbolize "Mournful and Never-ending Remembrance". In Norse mythology, Odin possessed two ravens representing thought and memory. According to Gennesis, Noah sends a white raven to check conditions while on the ark. It learns that the floodwaters are beginning to dissipate, but it does not immediately return with the news. (Wikipedia)