Compendium Maleficarum by Francesco Maria Guazzo (1608)

O Francesco Maria Guazzo (15??-16??) ήταν Ιταλός μοναχός από το Μιλάνο, γνωστός για το έργο του "Επιτομή της Μαγείας"(Compendium Maleficarum)(1608). Σε αυτό το βιβλίο είχε συγκεντρώσει όλες τις δοξασίες εκείνης της εποχής, για τη σχέση της μαγείας με τον διάβολο, για τις τελετουργίες της, τρόπους απώθησής τους, για σεξουαλικές σχέσεις ανθρώπων και δαιμόνων, κλπ, κλπ, μέχρι και «συστηματική ταξινόμηση» των «ειδών» των δαιμόνων επιχείρησε να κάνει, βασισμένος σε παλιότερες αναφορές του Μιχαήλ Ψελλού. Βασίστηκε σε πρότερα βιβλία μαγείας και δαιμονολογίας, αλλά μέχρι και σε βιβλίο Φυσικής Ιστορίας του Πλίνιου! Περιέχει και ανεκδοτολογικές εξιστορήσεις δαιμονισμένων, όπως την ιστορία μια κοπέλας που ξερνούσε περίεργα και ύποπτα πράματα όπως τρίχες, ξύλα και γαλόνια αίματος…

Η ταξινόμηση των δαιμόνων κατά F.M.Guazzo (1608)λοιπόν έχει ως εξής:

-Δαίμονες των ψηλότερων στρωμάτων της ατμόσφαιρας που δεν συνάπτουν σχέσεις ή επαφές με ανθρώπους.
-Δαίμονες των μεσαίων ατμοσφαιρικών στρωμάτων που είναι υπέυθυνοι για τις καταιγίδες.
-Δαίμονες της Γης που φωλιάζουν σε λιβάδια, σπηλιές και δάση.
-Δαίμονες του νερού που είναι θηλυκοί και εξοντώνουν τα υδρόβια ζώα.
-Δαίμονες του Κάτω Κόσμου που κρύβουν θησαυρούς, προκαλούν σεισμούς και δονήσεις των σπιτιών.
-Δαίμονες της νύχτας που είναι μαύροι και οι πιο κακόβουλοι και φοβούνται το φως της μέρας.

Είναι γεμάτο γκραβούρες με τελετουργίες, ανθρωποθυσίες, συνάξεις με τον διάβολο (Sabbats) και ιερόσυλες αντιχριστιανικές πρακτικές. Aν και είχε περιορισμένη εμβέλεια διάδοσης εκείνη την εποχή, πιστεύεται πως χρησιμοποιήθηκε, μαζί με το γνωστό Maleus Maleficarum, ως στοιχείο δικαιολόγησης και στήριξης των κατηγοριών και του κυνηγιού των μαγισσών το μεσαίωνα, βρίσκοντας ανταπόκριση στην μαζική παράνοια και προκατάληψη εκείνης της εποχής, αφού όλα όσα αναφέρονταν σε τέτοια βιβλία, γραμμένα μάλιστα από ανθρώπους του Θεού, θεωρούνταν πέρα ως πέρα αληθινά. Επανεκδόθηκε και μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον Montague Summers το 1929.

Francesco Maria Guazzo, (15??-16??) was an Italian priest in Milan. He wrote a book, the Compendium Maleficarum), in which he described the eleven formulae or ceremonies previous to the vow to Satan, allegedly necessary to participate of the Sabbath; besides, Guazzo offered detailed descriptions of the sexual relationships between men and incubi/incubus, and women and succubi/succubus, the iniquitous and execrable operations of witches against the human race, and the divine remedies by which they may be frustrated. Guazzo established also a classification of the demons, inspired by a previous work by Michael Psellus:

-Demons of the superior layers of the air, which never establish a relationship with people.
-Demons of the inferior layers of the air, which are responsible for storms.
-Demons of Earth, which dwell in fields, caves and forests.
-Demons of water, which are female demons, and destroy aquatic animals.
-Demons of the underground part of the Earth, responsible of keeping hidden treasures, causing earthquakes, and causing the crumbling of houses.
-Demons of the night, which are black and evil. These demons avoid daylight.
This handbook on witchcraft claims to expose the entire practice and profession of witchcraft. Was used as support in the accusation of witches at the time, although we can recognize much of it today as being paranoid superstition by religious authorities. The book is valuable because it allows one to view the extreme superstition surrounding witchcraft at the time, and to better understand the degree of persecution that resulted.

The book is as it says--a compendium of information about witchcraft and how to deal with it. Guazzo borrows not only from other witch manuals (such as the more famous Malleus Maleficarum or Nicholas Remy's Demonolatry), but also from works like Pliny's Natural History. It contains a number of annecdotes collected from other sources, such as the story of a girl who continuously vomits up strange items (hair, wood, gallons of blood...).

The book was published only three times, in 1608 and again in 1624, after Guazzo's death, and finally when it was translated by Montague Summers in 1929. The real, lasting influence of the book is not the information it contains--again, that can be found in any number of books--but in the woodcuts it contains, which show various details of so-called sabbats.