Lolly Jane Blue and director Sil van der Woerd

Lolly Jane Blue - White Swan from Sil van der Woerd on Vimeo.

WHITE SWAN (2009): An exhausted, shivering girl is captured in a dark machinery world. As she escapes into her imagination a mesmerizing world unfolds.

Lolly Jane Blue - Worms from Sil van der Woerd on Vimeo.

WORMS (2007): Worms follows singer Lolly Jane Blue on her way down the earth layers; a journey leading to a climactic underwater ballet.

A very interesting cooperation between independent gothic/experimental singer Lolly Jane Blue and Dutch director/film maker Sil van der Woerd. White Swan video and song received many awards and nominations in 2009 and 2010

Hans Rudolf Giger's biomechanical horror fantasy, part 2

For biography and other pictures of his work see my older post

Inês de Castro & Prince Pedro

Μια πραγματική τραγική ερωτική ιστορία στην βασιλική αυλή της μεσαιωνικής Πορτογαλίας. The real tragic love story in the court of the Medieval Kingdom of Portugal. For the foreigner visitors, there are two more detailed texts in English here and here

Στην Πορτογαλία των μέσων του 14ου αιώνα βασιλιάς ήταν ο Αλφόνσο ο 4ος και διάδοχος ο γιος του Πρίγκηπας Πέντρο. Από τα 16 του χρόνια τον λογοδότησαν χωρίς τη θέλησή του με την Πριγκίπισσα Κωστάντζα του βασιλείου της Καστίλλης και χωρίς καν να έχουν ιδωθεί ποτέ. Ηταν ένας κανονισμένος γάμος με σκοπό την εξομάλυνση των τεταμένων πολιτικών σχέσεων μεταξύ Πορτογαλίας και Καστίλλης. Όταν λοιπόν ο πρίγκηπας έγινε 20 χρονών ήρθε η πριγκίπισσα στην Πορτογαλία για τον γάμο, συνοδευόμενη από πλήθος ευγενών κοριτσιών, ανάμεσά τους και η νεαρή και πανέμορφη Inês de Castro η πιο εξέχουσα ακόλουθός της. Ο έρωτας ήταν αμοιβαίος και κεραυνοβόλος και αυτό υπονόμευσε τον κανονισμένο γάμο και τα αναμενόμενα πολιτικά οφέλη, ο οποίος, παρόλα αυτά, κακήν κακώς προχώρησε ως και την γέννηση του νόμιμου διαδόχου. Ομως ο παράνομος έρωτας παρέμενε δυνατός και ακλόνητος με τα χρόνια, προς μεγάλη στεναχώρια και προβληματισμό του βασιλιά, ο οποίος αρχικά τον θεώρησε μια νεανική τρέλα που θα περνούσε γρήγορα.

unknown artist
Ines de Castro & Prince Pedro

Στο εν τω μεταξύ η νόμιμη γυναίκα του Κωστάντζα πεθαίνει, αλλά ο Πέντρο δεν δεχόταν καμιά άλλη για νέα γυναίκα του εκτός από την Ινες, για την οποία ήταν ικανός να θυσιάσει τα πάντα. Επιπλέον, τα παιδιά που γέννησε η Ινες με τον Πέντρο ήταν πολύ πιο υγιή και εύρωστα από τον ασθενικό νόμιμο γιο και μοναδικό διάδοχο μετά τον Πέντρο. Τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα λόγω των στενών συναναστροφών με τους γνωστούς της Ινες Καστιλιανούς εξόριστους ευγενείς, τους οποίους, μάλιστα, ο Πέντρο έβαλε και στην βασιλική αυλή, δημιουργώντας έτσι μια μεγάλη δυνητική απειλή για το θρόνο της Πορτογαλίας. Οσες προσπάθειες και να έκανε ο Αλφόνσο να τους χωρίσει, ακόμα και με εξορία της Ινες, απέτυχαν. Το παράνομο ζευγάρι συνέχιζε να συναντιέται και περνούσανε πολύ χρόνο μαζί.

Τότε ο Αλφόνσο πήρε την δραματική απόφαση, και έβαλε έμπιστούς του να δολοφονήσουν την Ινες. Ετσι, κάποια στιγμή που ο Πέντρο έλειπε για μερικές μέρες σε κυνήγι, πήγε ο Αλφόνσο με τρεις δικούς του στα δωμάτια της Ινες και την αποκεφάλισαν μπροστά στα δυο παιδιά της. Αυτή λίγο πριν το θάνατό της τους είπε απεγνωσμένα πως το μοναδικό της έγκλημα ήταν η αφοσίωση στον έρωτά της με τον Πέντρο.

Karl Briullov (1834)
The assassination of Ines de Castro

Όταν επέστρεψε ο Πέντρο και έμαθε τι έγινε κήρυξε πόλεμο στον πατέρα του και με τη βοήθεια των συγγενών ευγενών της Ινες μάζεψε στρατό και έκανε επιδρομές στο μισό βασίλειο για αρκετούς μήνες. Τελικά η μητέρα του μεσολάβησε και επήλθε συμβιβασμός. Όμως σε 2 χρόνια ο Αλφόνσο πεθαίνει και ο Πέντρο, μόλις γίνεται βασιλιάς, αναζήτησε τους δολοφόνους, που είχαν διαφύγει στην Καστίλλη, και, αφού τους συνέλαβε, τους εκτέλεσε δημόσια ξεριζώνοντας τις καρδιές τους, τις οποίες μετά τις μάσησε.

Pierre-Charles Comte (1849)
The coronation of the dead Ines de Castro

Εν συνεχεία ανακοίνωσε ότι είχε παντρευτεί κρυφά την Ινες, ενόσω ήταν ζωντανή, οπότε αυτή είναι πλέον η νόμιμη βασίλισσα της Πορτογαλίας. Ετσι, διέταξε την εκταφή της και υποχρέωσε την αυλή του να την αναγνωρίσουν ως τη νόμιμη βασίλισσα φιλώντας όλοι το χέρι της. Μετά διέταξε την κατασκευή δυο σαρκοφάγων στο μοναστήρι της Alcobaça, μία με τη μορφή της Ινες και μία με την μορφή του Πέντρο ξαπλωμένους, τις οποίες στόλισαν με περίτεχνα γλυπτά από τη ζωή τους και με την επιγραφή-υπόσχεση του Πέντρο ότι θα είναι μαζί até ao fim do mundo (μέχρι το τέλος του κόσμου). Στη μία τοποθετήθηκε το σώμα της Ινες και στην άλλη θα έμπαινε το σώμα του Πέντρο όταν θα πέθαινε. Τις τοποθέτησαν δε αντικριστά, έτσι ώστε όταν θα ανασταίνονταν στη Δευτέρα Παρουσία, να αντικρίσουν αμέσως ο ένας τον άλλον! Σε αυτή τη θέση βρίσκονται και σήμερα. O δε δραματικός έρωτάς τους έγινε θέμα πολλών θεατρικών παραστάσεων, οπερών, διηγημάτων και πινάκων μέχρι και σήμερα.

The two marble coffins in Alcobaça monastery facing each other:

The "Kiss of Death" in Poblenou cemetery, Barcerlona

source:hispeed.ch

To νεκροταφείο Poblenou στη Βαρκελώνη είναι ένα από τα πιο σημαντικά της αξιοθέατα και το παλιότερο νεκροταφείο της (ξεκίνησε η δημιουργία του το 1776 και τέλειωσε το 1818). Σε αυτό περιλαμβάνονται πολύ ενδιαφέροντα γλυπτά επώνυμων δημιουργών πάνω από τάφους εξέχοντων προσωπικοτήτων της Βαρκελώνης. Το πιο γνωστό γλυπτό είναι το “Beso de la muerte" (Το Φιλί του Θανάτου), στο οποίο ο θάνατος, ως φτερωτός σκελετός δίνει το θανατηφόρο φιλί του σε έναν νεαρό γονατισμένο άντρα που πεθαίνει. Κατασκευάστηκε το 1930 πιθανότερο από τον γλύπτη Joan Fontbernat, αλλά αποδίδεται η πατρότητά του και στον Jaume Barba, του οποίου το όνομα είναι χαραγμένο στη βάση.

source:forgotten-beauty.blogspot.com

Το έργο είναι πολύ επιβλητικό, ρομαντικής αίσθησης και με μεγάλη εκφραστικότητα που προκαλεί ανάμικτα αισθήματα νειάτων και ματαιότητας, ευημερίας και αποσύνθεσης, ερωτισμού και θανάτου. Βρίσκεται στον τάφο του υφαντουργού Josep Llaudet Soler και από κάτω γράφει το επίσης επιβλητικό επίγραμμα:

Así su joven corazón se está apagando
En sus venas su sangre se está enfriando
Y toda fuerza se ha ido. La fé se ha ensalzado
En su caída a los brazos de la muerte. ¡Amén!

«Η νεανική του καρδιά, λοιπόν, έσβησε,
το αιμα στις φλέβες του πάγωσε,
όλη του η δύναμη τον εγκατέλειψε,
η πίστη έχει θριαμβεύσει,
με την πτώση του στην αγκαλιά του Θανάτου. Αμήν.»

source: javivoland

Barcelona’s Poblenou Cemetery is an open-air sculpture museum packed with little marvels of funerary art. One of the most outstanding is The Kiss of Death, an arresting and original depiction of death in the form of a winged skeleton kissing a handsome young man. As you look at the sculpture you’ll experience conflicting emotions.

source: Oscar Diaz Llamazares

Youth and old age. Plenitude and decay. Eros and Thanatos. They come together and intertwine in a gloomy embrace in this sculpture dating from 1930 attributed to Jaume Barba. It is highly likely that the sculpture was actually made by Joan Fontbernat. Whoever he was, the artist eschews the classical iconography that often represents death as a winged angel. Instead, the most photographed sculpture in the monumental Poblenou Cemetery presents the image of death in the form of a winged skeleton bestowing a kiss on the lips of a handsome young man. White marble and the painstakingly crafted beauty of the ensemble make the work stand out over the other statuary in the cemetery.

source:www.fotolog.com

A romantic, highly expressive image which surmounts the tomb of the textile manufacturer Josep Llaudet Soler, where you can read an equally arresting text :

Así su joven corazón se está apagando
En sus venas su sangre se está enfriando
Y toda fuerza se ha ido. La fé se ha ensalzado
En su caída a los brazos de la muerte. ¡Amén!

"His young heart is thus extinguished.
The blood in his veins grows cold.
And all strength has gone.
Faith has been extolled.
By his fall into the arms of death. Amen".

Address: Cementiri Est del Poblenou
How to get there: Bus 6, 14, 26, 36 and 41.| Barcelona Bus Turístic, stop Platja del Bogatell-Cementiri del Poblenou.
Opening time: Daily from 8am to 6pm
www.barcelonaturisme.com

Gary Moore R.I.P.

Farewell Garry!

Wenceslaus Hollar's macabres

A skull
A crime makes the death penalty.
Death takes one.
So you immortal make the image of death

Wenceslaus Hollar (1607-1677) was a Bohemian etcher with a huge variety of themes in his works (landscapes, natural history, architecture, historic and religious events, portraits, etc). He also made reproductions of works by well known previous artists like Leonardo da Vinci, Albrecht Durer, Hans Holbein etc. I present some of his memento mori and danse macabre. Νearly all are reproductions in a new sense of Leonardo da Vinci skulls and Hans Holbein's Danse Macabres.

Skulls reproductions of Leonardo da Vinci

Reproduction of Hans Holbein's Alphabet of Death

Reproduction of Hans Holbein's Danse Macabre
You can see all the rest HERE

Pieter Bruegel the Elder "The Misanthrope" (1568)

Πρόκειται για το τελευταίο ολοκληρωμένο έργο του Pieter Bruegel the Elder. Η λεζάντα κάτω γράφει: "Επειδή ο κόσμος είναι αναξιόπιστος, κάθομαι και θρηνώ". Είναι ένα διφορούμενο έργο με δυο βασικές ερμηνείες: Από τη μια το ότι η παραίτηση και το κλείσιμο στον εαυτό σου δεν αποτελεί λύση, γιατί η παθητικότητα και αποξένωση είναι εις βάρος σου (πχ πέφτεις θύμα κλοπής ή όντας απρόσεκτος κλεισμένος στις μαύρες σκέψεις σου πατάς και καρφιά) ενω ο βοσκός στο βάθος έχει αποδεχτεί την ζωή ως έχει και έχει αναπτύξει μηχανισμούς για να την αντιμετωπίσει κατάματα.

Από την άλλη, ένας μοναχός/διανοούμενος, κλπ που έχει λύσει το βιοποριστικό, απομονώνεται αλαζονικά στον κόσμο του και κατακρίνει τον υπόλοιπο κόσμο με ψωροπερηφάνεια, αλλά έχει αυτή τη δυνατότητα επειδή είναι οικονομικά εύρωστος, όπως μας φανερώνει το κλεφτρόνι κλέβοντας το πορτοφόλι του. Είναι εκπληκτική η αναπαράσταση του απομονωμένου στον κόσμο του μισάνθρωπου με την επιβλητική κουκουλοφόρα κάπα του.

Πιο αινιγματική είναι η μορφή του κλεφτρονιού μέσα σε μια στρόγγυλη γυάλα ή σαπουνόφουσκα που στηρίζεται σε μεταλλικές σταυρωτές λάμες με ένα σταυρό. Από τη μια παραπέμπει στον χριστιανισμό με πιθανή ερμηνεία: "ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία της οδύνης, πρέπει να υποφέρεις και να στερηθείς για να λυτρωθείς": σαν ένας σαρκασμός απέναντι στην στάση του εύπορου υποκριτή Μισάνθρωπου που θα στερηθεί αναγκαστικά το κομπόδεμά του με την κλοπή. Η αστεία και σαρκαστική έκφραση του κλεφτρονιού ενισχύει αυτή την άποψη. Aπό την άλλη, έχει διατυπωθεί και η άποψη ότι η γυάλα/σαπουνόφουσκα ίσως να δείχνει το πόσο εύθραυστη και ευάλωτη είναι η ζωή και τα υλικά αγαθά.

"The Misanthrope" is the last completed work of Pieter Bruegel the Elder. We read in the caption below: "Because the world is unreliable, I sit and mourn". It is an ambiguous work with two basic interpretations:

The one that the resignation and the closure in yourself is not an option because the passivity and alienation are against you taking poor experience in real life (ie you can easily fall victim of stealing or you could step on nails if your mind is busy with bad mood thoughts) while the shepherd in the background has accepted life as it is and has developed mechanisms to survive and for self protection.

On the other hand, a monk/scholar, etc. that has solved the livelihood problem can easily be isolate with arrogance himself, criticizing life by looking down the world, but this is possible because he is affluent, as the thief reveals us by stealing his wallet. It is a stunning representation of someone closed in on himself with its imposing black hooded cloak.

More puzzling is the form of the thief in a round glass/soap bubble belted with metal crossed blades with a cross. May be its a possible interpretation of Christianity: Christianity is the religion of suffering, “you must suffer and be devoid of wealth in order to be saved”: as a sarcastic attitude towards the wealthy hypocrite misanthrope who will lose with certainty his wallet by the thief. The sarcastic expression of the thief reinforces this view. On the other hand, another view has been expressed that the glass/soap bubble may indicate the fragility and vulnerability of life and property.